عشق بی پایان

"صدایی که برای همیشه خاموش شد"

باران می بارد همچون اشک ها در لحظه های تنهایی...

همچون فریاد های من از مرگ عشق...

باران می بارد بر سقف اتاقم تا که فرو ریزد...

و مرا در این لحظه های تنهایی آسوده سازد...

و دیگر هیچ فریادی به گوش نمی رسد که...

از مرگ عشق سخن بگویم...

و سما ای آدمیان...

باز هم به عشق نافرجام و فانی خود ادامه می دهید...

زیرا صدایی نیست که شما را آگاه کند...

ای آدمیان...

عشق مرده است...

چرا باور ندارید؟؟؟

می نویسم اما اینبار نه از تو...

بلکه از قلب شکسته ی خودم...

♥

می نویسم اما اینبار نه از چشمای تو...

بلکه از گونه های خیس خودم...

♥

می نویسم اما اینبار نه از خنده های تو...

بلکه از فریاد های بی صدای خودم...

♥

می نویسم اما اینبار نه از وجود تو...

بلکه از وجود بی وجود خودم...

♥

می نویسم اما اینبار نه از رفتن تو...

بلکه از موندن خودم...

♥

می نویسم اما اینبار نه از آتش عشق تو...

بلکه از خاکستر شدن خودم...

♥

نوشتن چقدر سخته...

از کسی که تمام آرزوهاتو روی سرت آوار می کنه...

خنده بر لب میزنم...

تا کس نداند راز من...

ورنه این دنیایی که ما دیدیم...

خندیدن نداشت...

از من پرسید:

منو بیشتر دوست داری یا زندگیتو؟؟؟

گفتم:

زندگیمو...

قهر کرد و رفت...

آخه نذاشت بگم که تموم زندگیم تویی...

گاهی نمیدانی از دست داده ای....

 یا از دست رفته ای....